Hayat, zaman zaman bizi yalnızlığa iter. Kalabalıklar içinde bile bazen yapayalnız hissederiz. İşte tam da o anlarda, bir omuz arar insan. Bir bakış, bir ses, bir nefes... İşte kardeşlik, bu ihtiyacın cevabıdır.
Kardeşlik, sadece aynı anneden doğmak değildir. Aynı yüreği paylaşmaktır, aynı acıya üzülmek, aynı sevinçte coşmaktır. Kan bağı kadar can bağının da bir adı vardır: Kardeşlik. Bir dost elidir kardeş, düşerken seni tutan, unuttuğunda seni hatırlatan…
Toplum olarak geçmişten bugüne dayanışmayı, paylaşmayı, birlikte ağlayıp birlikte gülmeyi kutsal bir değer olarak gördük. Komşuluk, akrabalık, dostluk… Tüm bu bağlar kardeşliğin halkalarıdır aslında. Bizim kültürümüzde kardeşlik, bir çocuğun elinden tutmak, bir yaşlının duasını almak, ihtiyaç sahibine gizlice yardım etmektir.
Kardeşlik, bazen bir sofrada tek lokmayı bölüşmektir; bazen uzak diyarlarda bir selamla kurulmuş gönül köprüsüdür. Kardeşlik, farklılıkları düşmanlık sebebi değil, zenginlik vesilesi olarak görmektir. Çünkü gerçek kardeşlik, renklerin değil yüreklerin birliğidir.
Bugün dünyanın dört bir yanında savaşlar, ayrılıklar, ötekileştirmeler yaşanırken bizlere düşen görev, bu kadim değeri yeniden hatırlamak ve yaşatmaktır. Kardeşlik, sadece bir ideal değil, aynı zamanda bir yaşam biçimidir. Birbirine el uzatan her insan, dünyayı biraz daha yaşanır kılar.
Çocuklarımıza bırakabileceğimiz en kıymetli miras, sevgi dolu, kardeşçe bir dünya hayalidir. Unutmayalım ki, insan kalbinin en güzel dili kardeşliktir.
Nurullah OPÇİN
.jpg)
0 Yorumlar